Stadnina Koni Białogóra

Na stu hektarowej polanie leśnej w sąsiedztwie rezerwatu przyrody, 800 metrów od pełnego morza, gdzie w 1989 roku powstała Stadnina Koni Białogóra.

Stadnina w Białogórze
Jest takie miejsce nad Bałtykiem
gdzie las przed morzem klęka z pokorą
i szumu fal z szumem drzew stykiem
można się sycić jak Chopina barkarolą.

Między lasem a wodą pas plaży niczyjej,
wiatr ją zamiata a morze ślad wszelki zaciera,
byś świtem podglądając jak słońca źródło bije
zostawił trop Piętaszka - plaż wszystkich przyjaciela.

W lesie stadnina jak arka Noego
w niej stadnie konie, ludzie i stworzenie inne,
a wszystko ochoczo, jedno od drugiego,
wzajem się uczy swych zwyczajów pilnie.

Baar najchętniej z plaży do baru prosto cię zaniesie,
klacz Blenda szuka zawsze najłatwiejszej z dróg,
kucyki jak wujkowie z dziećmi spacerują w lesie,
zaś człek Boguś zwykł jeno do kłusu używać swych nóg.

Jest struś, co chętniej niż w piach głowę chowa w piwo,
stadko dumnych łabędzi, filozof paw i zblazowany dzik.
Jest też z krainy liliputów przybyłe chyba dziwo:
tabunik psiokoników, jakich przed Gulliwerem nie oglądał nikt.

Radosne rżenie, szum drzew i klangor żurawi z rana
(natury to hymn pozdrawiający brzask!)
wita szafarzy tego miejsca - Elżbietę i Bogdana,
dla których boska Hebe od lat nie skąpi łask.

I oni przywitają cię jak kogoś najbliższego,
powiodą przez stadninę, każdego z imienia przedstawią,
obdarzą cię uśmiechem - ty obyś nie sprawdził nigdy tego,
ile kosztuje uśmiech, gdy łez kaskady wciąż serce dławią.

Czasami, gdy bryzą zawieje aż w Bieszczady,
film barwnych wspomnień zaczyna się snuć,
jak słodka klątwa znad stadniny bramy
powraca do mnie motto:

„Zatęsknij i wróć!”
Jest takie miejsce. Tam zaraz cię omota
Neptun swą siecią, a św. Hubert też z sidłami czeka.
Więc jeśli nie w smak ci gorzka tęsknota
lepiej omijaj to miejsce z daleka!

Roman Zielonka